"Je kunt de woede in hun ogen zien - en je bent bang dat ze je echt willen vermoorden."
Ik heb geleerd te zwijgen, en weet wel beter dan achterom te kijken. Ik blijf gewoon doorlopen en probeer een veiligere ruimte te vinden in een wereld die niet gastvrij is voor vrouwen zoals ik.
Ik ben een politieke vluchteling vanuit Egypte door haatgeweld tegen de LGBTQ-gemeenschap.
Ik heb jarenlang haatgeweld in mijn leven meegemaakt, eerst als homoseksuele man en nu als transseksuele vrouw. Bedreigingen van mijn familie toe weerhielden me ervan uit de kast te komen als trans. En nog steeds voel ik de dreiging van haatgeweld opdoemen.
"We gaan je ondergronds begraven, uit eerwraak." Een uitspraak over familiemoord waarvan wordt aangenomen dat ze het respect van de familie bewaren. Ik had het gevoel dat ik vermoord zou worden en mijn angsten waren niet onrealistisch. Mijn broer stak me neer, simpleweg omdat ik homoseksueel was. Na dit trauma werd ik in Egypte gevangengezet omdat ik in een ondergrondse homoclub zat. In deze periode werden veel LGBTQ-mensen gevangengezet en gemarteld door de autoriteiten, veroordeeld door internationale mensenrechtenactivisten. Veel van mijn vrienden waren onder hen. "Ik had het gevoel dat ik aan de beurt was".
In 2008 verliet ik Egypte, het papierwerk kwam net op tijd. Ik hoorde dat de politie alweer naar me op zoek was op de dag dat ik vertrok. Eindelijk kon ik ontsnappen met de steun van mijn inmiddels echtgenoot. Maar het leven als transvrouw was niet zo bevrijdend als ik had verwacht.
De vrijheid is niet bepaald realistisch voor transvrouwen met mijn huidskleur. Sommige van mijn haatervaringen komen zelfs uit de queer gemeenschap zelf. Toen ik mijn plannen om een transitie te starten bekendmaakte, verloor ik veel van mijn homoseksuele vrienden.
"Ik wist niet dat ik buiten Egypte dit soort geweld zou krijgen."
Ik verloor mijn job als gevolg van haatgeweld en werd ontslagen uit een homovriendelijke club waar ik in de weekends ging werken. De managers van de club zei "Dat soort mensen wil ik hier niet. Het is een gay place!"
Ik weet nooit wat ik kan verwachten van mijn dagelijkse ontmoetingen en ik ben niet voor niets voorzichtig. Zo werd ik op een bepaald moment seksueel lastiggevallen op straat. Toen ik fysiek terugvocht om mezelf te beschermen, vluchtte de man en riep: "Ik ga mijn pistool pakken en je neerschieten".
Dan zijn er ook mannen die aannemen dat ik een sekswerker ben en die me vragen: "hoeveel?" terwijl ik gewoon mijn dagelijkse boodschappen aan het doen ben. Ik heb geleerd ze te negeren, maar dan roepen ze me na: "Je bent een man. Je bent geen vrouw. Je brengt jezelf in verlegenheid. Je houdt jezelf voor de gek." Ze kijken je aan alsof je niet bestaat.
"Ik hoop gewoon dat niemand komt en probeert mijn leven van me af te pakken."
Het geweld dat de LGBTQ -gemeenschap wordt aangedaan maken me zo bang dat ik niet anders kan dan mijn eigen gedrag te beperken. Ik maak me gewoon zorgen over mijn leven. Ik heb al een hele reis doorgemaakt en ik heb telkens mijn leven kunnen redden. Ik ben niet van plan mijn leven te laten nemen, alleen maar uit boosheid van anderen.